باختیم

اینبار هم باختیم.نه چون بازی اول تحقیر آمیز.باختیم.به سادگی نه،بازی سختی بود. با دقت در تمامی اجزای این بازی می توان به درستی از سطح داشته های فوتبال کشورمان آگاه شد.بازیکنان ما تلاش خود را انجام دادند،اما امان از فاصله هایی که بی رحمانه میان ما و آنها خود را نشان می داد.فوتبال همین است،به چیزی فراتر از استعداد های ذاتی نیاز دارد.ندیدید بازیکنان ایران در زمین بازی چگونه زمینگیر شدند.آن فاصله وحشتناکی که گاه و بیگاه بر روی صفحه ی تلویزیون نقش می بست را به خاطر دارید؟64 تا 69 درصد بازی در دست پرتغال بود.اگر آن بازی سفت و درگیرانه حسین کعبی در مقابل فیگو و رونالدو نبود ،که گاه و بیگاه با خطا هم که شده بازیکنان پرتغال را مورد نوازش قرار می داد، بعید نبود که پرتغالی ها با آن غرور استعماری تاریخی خود چه کار هایی که انجام نمی دادند. به حرکات تکنیکی رونالدو خوب فکر کنید.آن غلو بیش از اندازه با توپ چه معنایی جز این داشت.ما باختیم،به پرتغال باختیم تا حسرت بازی مقابل مکزیک برای همیشه روی دلمان بار شود.کسی مقصر نبود.فکر می کنم اگر مارادونا هم در این بازی برای تیم ما بازی می کرد باز هم تغییری در نتیجه ایجاد نمی شد.پیش از بازی به هر کسی که برخوردم پیش بینی اش از نتیجه؛ باخت ایران بود. کسی برای دلخوشی هم که شده نگفت می بریم، نگفت مساوی می کنیم،نگفت کریمی می تواند، نگفت مهدوی کیا،همه گفتند می بازیم و باختیم.تنها فرق این بازی با بازی با مکزیک این بود که تحقیر نشدیم. که انصافا هم شایسته آن تحقیر روز بازی با مکزیک نبودیم.نمی دانم باید این را به فال نیک بگیرم یا نه؟نمی دانم از نبودن علی دایی در زمین باید خوشحال باشم یا نه؟کاش تلویزیون او را نشان نمی داد که آنگونه روی نیمکت نشسته بود.قهرمان ما کوچک شده بود.نبود او آن حس شرقی مسخره مان را بیدار کرده بود که دوست داریم همه چیز و همه کس را به اسطوره تبدیل کنیم و آنگاه در پناه حضور او تمامی ضعف هایمان را پنهان کنیم. این هم برای خود اقبالی است