یاد و خاطره

این پاییز ماست، حتا اگر بارانش به آبان ببارد و در لرستان من سیلی شود تا خانواده ای را با خود ببرد به دور نا کجا آباد. این پاییز ماست با باران نم اش که هوا را یکباره سرد کرده و بال برگ های سست را از درخت جدا کند، حتا اگر خبر بیارند عمو یعقوب کودکی که هفته پیش با بیماری اش مهمانت بود ، حالا برای همیشه رفته و مهمان کسان دیگر خود شده است. این پاییز ماست، حتا اگر که آقای هیری خوب و مهربان روزنامه ات همان روزی که کلی با او گفته ای یکهو و بی هوا شب قصد رفتن کند و دیگر باز نگردد. بشود عکسی بر دیوار روزنامه با لبخند که یعنی هی فلانی ما هم جزئی از خاطره ات شدیم. این پاییز ماست با نم باران و ابری که تازه آمده و باریده و هوایی که رو به سردی می رود. خانه اتان را که مه گرفته است در دور دست پیر، اکنون نشانی است بر کاغذی نم گرفته زیر باران خیس. چقدر دور ایستاده اید که آوای محزون کلامتان را نمی شنویم. اینجا که ما هستیم نشانی ها را از کسی نمی پرسند.آنجا که جای شماست نشانی را کسی به خاطر نسپرده است. حساب کرده ایم از اینجا که ما هستیم تا آنجا که شما ایستاده اید چقدر تنهایی فاصله است .رد خاطره ها را هم که بگیریم، ستاره ها که نشان به آن نشان سخن بگویند، از اینجا که ما هستیم تا آنجا که شمائید فاصله ای هست.این پاییز ماست. با برگ و باران و ابری که آسمان را گرفته و قرار گذاشته این روزها ببارد.درختان سکوت کرده اند. کلاغ ها قار می کشند و خیابان ها ما را به نشانی شما نمی رسانند. گفتیم باران که ببارد هوا خوش تر می شود. حالا که کسانی از ما رفته اند باز به این هوای پاییز دلخوشیم. دلخوشی های کوچک دیگر را می گذاریم کنار این هوا و دلواپسی عبور شما را هم می سپاریم به همه آن خاطرات ریز و درشتی که با شما داشتیم.نشانی تان را هم که ندانیم باز فرقی نمی کند. همین که دلواپس چیزهایی که اینجاست نباشید باز خوب است.