Friday, May 09, 2008

داستان تلخی این روزها

نوشتن این روزها برایم دشوار شده است. در یک کلام، تلخم. در این تلخی نابهنگام هوس نوشتن به سراغم آدمده است. موضوعات زیادی است که دوست دارم درباره شان بنویسم ولی دست و دلم به نوشتن نمی رود. دلم می خواهد ماجرای امروز را در مترو بنویسم، ولی حین نوشتن دل و دستم نا تمام می ماند. می خواهم حسم را از دیدن فبلم هایی که روز گذشته دیده ام بنویسم ،اما آنقدر تلخم که حسم به نوشتن راه نمی برد. می خواهم راجع به تازه ترین کتاب هایی که دیده یا خوانده ام بنویسم، باز هم در می مانم. حتی الان که دارم یک مویسقی بسیار زیبا را می شنوم دوست دارم راجع به همین موسیقی چیزی بنویسم، باز هم نمی توانم. در این نتوانستن چه حکمتی نهفته است، نمی دانم.تلخم، تلخی بیهوده ای تمام وجودم را در بر گرفته است. دوستانی داشتم که اکنون نیستند، خاطراتی داشتم که به وقت اندوه به آنها پناه می بردم. عجیب تر آنکه خاطره نیز اکنون راهی به رهایی نمی برد. با خود فکر می کنم؛ پیر تر شده ام.در تنفس هر روزه ام نقصی است که خود آن را حس می کنم.عجیب تر آنکه به شدت نیازمند هم صحبتی انسانی هستم که دغدغه فقر و درد و بیکاری و عشق و محبت نداشته باشد،دغدغه جنگ و وحشت و طلسم و زلزله نداشته باشد. در یک کلام، بی پناه تر از همیشه ام.

No comments: